Wedstrijdtactiek (deel 3)
Badhoevedorp, 1 april 2012
Op zondag 1 april won ik een wedstrijdje in Badhoevedorp. Ik won niet omdat ik de beste was maar vooral omdat ik slim was en mentaal ietsje sterker dan de andere lopers!
3 weken vooraf liep ik in Amsterdam Noord een hele slechte wedstrijd. Ik baalde er zo van, dat ik in Badhoevedorp perse goed wilde lopen. Een slechte wedstrijd kan dus ook motiveren om beter je best te doen. Ten eerste verloor in deze tussenliggende weken 2-3 kilo aan overgewicht. Daarnaast had ik beter (mee)getraind en had ik er ook vooral veel zin in.
Ronald en Paul (fictieve namen)
Ronald* en Paul* waren eigenlijk een stuk beter en hadden in de weken ervoor ook erg goed gepresteerd. Ze lagen in de eerste ronde van 5 km dan ook voor me. Het verschil was niet heel groot, een meter of 20-30, maar omdat ik het zwaar had, had ik zeker niet verwacht dat ik alsnog van ze zou winnen. Halverwege, na 5 km op de baan van Kombij, riep Marcus me iets toe wat verschrikkelijk goed hielp. “loop naar ze toe Dave, sluit bij ze aan”. Met veel moeite en een hoop gesteun lukte het om aan te sluiten. Op dat moment veranderde er iets in mijn hoofd. Ik hoorde dat zij het ook zwaar hadden en ik voelde me opeens niet meer de mindere. Ik ging zelfs even aan kop lopen en dat deed me nog beter. Ik voelde dat ik zeker nog wel een paar kilometer bij ze kon blijven in dit tempo. Wat goed dat ik was aangesloten en wat was ik Marcus dankbaar.
Op km 6 kreeg Ronald het lastig en vroeg ik hem of hij over wilde nemen om ons tijdelijk uit de wind te houden. Hij zei dat hij dat niet kon. Ik geloofde dat wel, want hardlopers lopen inderdaad op kop als ze dat zouden kunnen. Hij moest 5 minuten later lossen.
De beste aanwijzing was die van Marcus die halverwege schreeuwde dat ik moest aansluiten bij het groepje voor mee.
Paul aan gort
Op kilometer 8 liep ik naast Paul, uiteraard had ik het heel erg zwaar, maar besloot toch om aan te vallen. Wel erg vroeg, twee kilometer voor het einde, maar het voelde als op het juiste moment. Ik vermoedde dat Paul het ook zwaar zou hebben. Wie heeft het niet zwaar op kilometer 8 tijdens een 10 km wedstrijd?
Ik sloeg een gat van 20 meter, maar moest er zeker wel even van bijkomen. Paul had ongeveer 500 meter nodig om dit te dichten. Op het moment dat hij aansloot was ik weer redelijk hersteld en versnelde ik weer bij hem weg. Hij had er weer een paar minuten voor nodig om terug te komen. Dit herhaalde ik nog enkele keren. Tijdens de laatste keer lukte het hem niet meer om aan te sluiten en mocht ik als eerste over de finish. Ik was achteraf erg blij dat ik de aanval zo vroeg (op km 8 dus) had ingezet. Voor mijzelf was het eigenlijk te vroeg maar ik gaf Paul er een behoorlijke klap mee die hem uiteindelijk de zege kostte.
Dit zou mijn laatste gewonnen wedstrijd kunnen zijn dus geniet ik er extra van en misschien ook wel daarom dit stukje.
*dit zijn fictieve namen. De echte namen blijven op verzoek van deze personen onbeschreven en dus onbekend. Overigens liepen zij ook een goede wedstrijd en allebei een persoonlijk record!
Dave Baars
